De discrepantie tussen woorden en daden

Als ik met bedrijfsleiders spreek, hoor ik vaak de uitspraak “De mensen zijn onze belangrijkste assets.” Dat is een waarheid als een koe! Een bedrijf of organisatie staat of valt met haar organisatiestructuur, infrastructuur en vooral haar mensen.

Mensen bepalen in grote mate het succes van een onderneming, eender of het nu gaat om productie of dienstverlening. De mate waarin zij geëngageerd en competent zijn is enorm bepalend voor de cultuur binnen de organisatie én voor het imago dat uitgestraald wordt naar de klanten.

Maar als ik dan vraag hoeveel er door (velen van) diezelfde bedrijfsleiders geïnvesteerd wordt in hun o zo belangrijke mensen, wordt het erg stil aan de andere kant van de tafel. Vaak begint men dan over fruitmanden, plantjes, een pingpongtafel of een bedrijfsuitje. Begrijp me niet verkeerd, dat is allemaal heel mooi! Maar als dàt de investering is, die moet helpen het bedrijf op vlak van human capital op een hoger niveau te tillen, dan hoef je toch niet verwonderd te zijn dat dat bedroevend weinig resultaat oplevert?

En wat het nog wat erger maakt: sommige managers kruipen dan in een soort slachtofferrol. Ervaren ondankbaarheid van hun medewerkers, terwijl ze toch zoveel krijgen. En zijn dan nog minder geneigd om in hen te investeren “want dat heeft toch geen effect”.

Hoe komt dat toch, dat er probleemloos duizenden en duizenden euro’s zonder verpinken gespendeerd worden aan onderhoud van gebouwen, machines en IT-systemen, terwijl het onderhoud van medewerkers (de meest kritische factor, weet u nog?) vaak niet meer mag kosten dan een paar honderd euro’s per jaar per medewerker?

Ik denk niet dat het slecht wil is. Ik vrees dat het meer te maken heeft met onkunde en onzekerheid over hoe je kan omgaan met dat menselijk kapitaal.

Kijk, als je bvb. een productielijn hebt, is het gemakkelijk. Je hebt een rij machines voor je waar je aan kan sleutelen, die je kan reinigen, waar je af en toe iets kan vernieuwen. Vervolgens kan je bijna meteen het effect zien op de productiviteit en de efficiëntie van je ingreep. Ik beweer niet dat dat allemaal simpel is, maar het is wel tastbaar, meetbaar en als dusdanig op korte termijn potentieel bevredigend.

Aan mensen kan je zo gemakkelijk niet sleutelen. Je kan hen wel beïnvloeden. Je kan hen meer bewust maken. Je kan hen naar een hoger niveau tillen. Maar niet van vandaag op morgen. Dat ganse proces is meer te vergelijken met het werk van een tuinaannemer: je bereid de bodem voor, je plant en zaait, je geeft genoeg water en dan begint er vanalles te groeien.

En dàt is nu net de moeilijkheid! Er zit zo veel tijd tussen het zaaien en het uiteindelijke resultaat, dat veel bedrijven niet durven investeren. Een mand fruit is vandaag besteld, morgen in huis. Meer engagement, eigenaarschap en empowerment creëren wordt morgen dus niet geleverd. Sterker nog: er is geen concrete leverdatum en het uiteindelijke resultaat is zo afhankelijk van wat je onderweg doet, dat het nauwelijks te voorspellen is.

Dus is het nooit dringend om daar werkelijk aan te beginnen.

Wel, guess what, het is dat nu wel aan het worden (voor zover het dat al niet was)!

Gezien de huidige situatie op de arbeidsmarkt (weinig aanbod inzake personeel, groeiende kort- en langdurende ziektecijfers) zou het wel heel kortzichtig zijn te veronderstellen dat investeren in mensen niet echt nodig is.

Durf te zaaien en te planten. Er gaat veel schoons groeien!

Durf je mensen volledig te laten zijn op het werk. Je krijgt er veel voor terug!

Durf te investeren. Duurzaamheid en loyaliteit zijn onbetaalbaar!